De Bartlehiemtocht

geschreven door: Cees

De Bartlehiemtocht.

De zwaarste skeelertocht van het seizoen is de Bartlehiemtocht te Hallum (Friesland).
Zaterdagmorgen zo rond de klok van 11.00. Wij stappen in de auto, richting Friesland.
Wij zijn: Aard Mors, mijn partner Lies, onze dochter Femke, hond Sheila en ik. Aard rijdt snel. Soms te snel. Hij lapt de verkeersregels aan zijn laars. Hij lacht als ik er wat van zeg. Je leeft te bekrompen, ik ken geen remmingen aldus Aard. Daarom heb ik ook nooit hoofdpijn. Behalve dan hoofdpijn van de alcohol zeg ik, want hij had net bekend de avond daarvoor 20 pilsjes op de kermis te hebben gedronken.. Ik zit naast Aard. Aard vertrouwt mij niet, hij rijdt liever zelf. Een gentleman laat zich rijden laat ik hem weten.
Femke kon moeilijk haar bed uitkomen vanmorgen. Zij ligt half in haar stoel en eet nu haar ontbijt van twee broodjes kaas en een puddingbroodje. Zij spoelt dit weg met energiedrank. We arriveren lekker op tijd in Hallum. Het is nog ruim één uur te gaan voor de aanvang van de wedstrijd. We slenteren dan ook rustig naar de kleedruimte annex kantine. Skeeleraars zijn niet moeilijk. De top van Nederland rijdt hier, maar verkleden doe je soms gewoon in de auto en er zijn ook niet altijd douches. Ditmaal is er een grote zaal vrijgemaakt om je in te verkleden. Mannen en vrouwen zijn hier gemengd. Geen moslim te bekennen. Er zijn ook nog douches. Deze zijn wel gescheiden. Zó ruig gaat het er ook weer niet aan toe. Ik zet mijn handtekening bij de Veteranen 2. Er rijden ook Veteranen 1. Ik zal er maar niet omheen draaien. Ik ben daar niet goed genoeg voor.

Het is nog rustig in de hal. Ik begroet een bekende. Ik zal geen namen noemen. Slechte benen vandaag ,antwoord hij op mijn vraag hoe het gaat. Niet kunnen trainen. Jammer voor je zeg ik. Ik weet dat ik hem dus in de gaten moet houden vandaag….. Ik laat me geen zand in de ogen strooien. In de hal zit ook Kim (van Duivenvoorde) Kim is ploeggenote van Femke . Zij zit op een bankje en staart voor zich uit.
Dan zien we Jouke de vriend van Femke. Jouke is B rijder maar hij is klassementsleider dus volgend jaar is hij A rijder. Dat is de top van Nederland. De A en de B klasse rijden vandaag samen. Jouke kon wel eens voor een verassing gaan zorgen door bij de eerste 10 te eindigen. De begroeting is enthousiast. Blijkbaar heeft Jouke geen zenuwen meer. Hij sliep vannacht bij zijn ouders in Friesland en alleen. Hij wilde een goede nachtrust en dat gaat niet samen met Femke’s aanwezigheid.
We lopen terug naar de auto. Daar komen de meiden van Spigt aangelopen. 4 zussen uit Wervershoof die allen skeeleren (en schaatsen.) Petra Spigt en Femke rijden bij de dames 2 . De andere Spiggies rijden bij de dames 1. Hun ouders zijn er ook en hebben de fietsen meegenomen.. Lekker de omgeving verkennen.
Een begroeting volgt. In de skeelerwereld kent iedereen elkaar. We rijden ook veel samen en dat schept een band. Ik eet een banaan en loop wat rond samen met Lies en hond Sheila.
Ik zie al rijders inrijden. Het is nog een half uur te gaan. Tijd om ook om te kleden en in te gaan rijden. De kleedkamer is al vrij leeg nu. Ik ga naast Kim zitten. Kim zit nog steeds op de bank . Ik probeer te denken waar zij aan denkt. In deze fase kan ik echter niet meer goed denken. We skeeleren nu de kleedkamer uit richting parcours Daar is het al lekker druk. Ik zie Femke inrijden, samen met Jouke. Nog 10 minuten te gaan. Ik moet plassen en skeeler van het publiek af richting weilanden. Voor een vrouw is het daar moeilijk plassen. Toch zie ik een rijdster dit doen. Ik kijk maar niet. Dan richting startvak. Nog 5 minuten. Ik kijk om me heen. Maak een praatje met Petra Spigt. Petra is altijd vrolijk. Dat leidt af. Eerst vertrekken de Heren A en B voor hun 90 kilometer Dan de Dames 1, V1 en C1. Tenslotte vertrekken de Dames 2, de V 2 en de C2. Wij rijden 2 rondjes van elk 30 kilometer en het parcours is niet altijd even goed zo zal ik later ontdekken

Het startschot is gevallen. Er is geen weg meer terug. Positie kiezen, want het gaat altijd verschrikkelijk hard in het begin. Het kaf van het koren scheiden noemen ze dat. Het is één en al nervositeit de eerste kilometers. We zijn nu Hallum uit. Iemand knalt rechtdoor bij een bocht. Het is een komisch gezicht Ik kan er niets aan doen maar ik moet lachen.
Jawel hoor. Ik zit tóch weer te ver naar achteren. De groep valt uiteen. Shit.
Dat wordt gaten dicht rijden. We naderen Bartlehiem. Ik passeer Petra Spigt die ook is gelost. Aanklampen roep ik. Ik voel me sterk en dicht een gat naar een groepje. Maar dan zie ik dat dit groepje ook los is van het peloton. Het gaat niet snel genoeg en ik ga op kop rijden. Vol in de wind nu. Het peloton verdwijnt tergend langzaam uit zicht. Dat was het dan. Dit betekent groepjes zoeken en niet kunnen profiteren van de luwte van een groot en sterk peloton. Dat is mijn lot. Ik kijk om me heen en zie tot mijn verbazing meer goede rijders. Na een kilometer of 10 door het prachtige Friese land komt een groepje in zicht. We gaan door het plaatsje Wânswert. Met nog een paar rijders weet ik bij de groep te komen. Ik doe het meeste kopwerk. Ik zie al snel dat Femke en Kim daar deel van uit maken. We zijn de 2e groep hoor ik. Er is nog maar 1 dame bij de 1e groep. Ik hoop Femke te kunnen helpen voor een podiumplek. Eerst even uitrusten in de groep van een man of 20. De benen voelen zwaar nu. We zijn bijna halverwege en we naderen Hallum. Ik ben hersteld en ga vlug op kop rijden. We rijden onder het finishdoek en ik zie nog juist 1 uur 7 minuten staan. Veel publiek. De speaker roept mijn naam. Ik hoop dat hij zegt dat de technisch begaafde Cees Roemer op kop sleurt. In plaats daarvan hoor ik hem iets zeggen in de trant van : ‘’en met op kop Cees Roemer in zijn merkwaardige stijl’’. Juist ja.

De 2e lus van 30 km gaat snel voorbij. Opnieuw dorpen zoals Birdaard en Jilsum. Inwoners op stoeltjes aan de kant van de weg. Veel gejuich. Wegen afgezet door de politie.
Het lijkt de Elfsteden tocht wel. Ik heb wat meer tijd om de omgeving in me op te nemen. Behalve als we over ruw asfalt rijden, dan is het afzien en opletten. Onze groep bestaat uit zo,n 20 rijders waaronder 4 dames. Er zijn al rijders die zich gaan sparen. Ik herken Birgit Witte, zij schreeuwt steeds dat er moet worden overgenomen. Zij heeft gelijk, maar dat gegil van haar werkt averechts. Nog 10 km te gaan. Het dorp Ferwert. Kim springt weg. Ik voel me goed maar blijf in de groep bij Femke. Kim rijdt sterk met de wind schuin opzij. Ik stop af voor Kim. Die verdwijnt langzaam uit zicht. Jammer voor Femke, maar die kan nog 3e worden. De tijd vliegt. Nog maar 1 km vóór de finish. Ik sleur op kop met Femke achter me. Nog 500m te gaan. Femke springt weg met helaas Birgit Witte achter haar aan. Een weg met klinkers. Ik kan niets meer doen. Birgit vliegt de stoep op, dat rijdt beter. Femke laat zich niet verrassen. Ik zie nog net dat Femke juichend haar armen omhoog steekt. Zelf wordt ik 6e bij de veteranen 2.
Ik voel me nog goed, maar om me heen zie ik veel rijders op de grond liggen. De skeelers uitgetrokken. Sommigen koelen hun voeten in een vaart. Veel emoties, tranen en verhalen. Dan komt het klapstuk…….. de topklasse. De kopgroep komt er voor de 3e keer aan. Reeds 90 km gereden in een hels tempo. De groep bestaat uit 4 man, waaronder… Jouke. Zij hebben een enorme voorsprong. Zij passeren onder luid applaus de streep en zij zullen nog 5 extra lussen van 1500 m rijden. De spanning is om te snijden. Dan de bel voor de laatste ronde. Jouke sprint weg. Cedric Michaud springt erachteraan. We houden onze adem in. Eindelijk komen zij de bocht om. Het is de Zwitser Alain Gloor die wint. Jouke wordt in dit geweld 4e.
Voor ons en ook voor het publiek is hij de grote held. Bijna 100 km in een tijd van 2 uur en 57 minuten……Zo snel ben ik niet op de racefiets.
Hij is nergens te bekennen en ik tref hem liggend in het gras aan, terwijl hij wordt geïnterviewd. Jouke moet onderweg naar het podium worden ondersteund door zijn vader. Dan de huldiging met grote bekers en bloemen voor Jouke en ook voor Femke.
Onnodig te zeggen dat we nog lang hebben nagenoten van deze zware maar prachtige tocht…