Is het een vliegtuig?

geschreven door: Gerrie

Hoe heeft het zover kunnen komen dat mijn ma (Emmy), en haar vriend Rob samen met mij op 11 Augustus vanaf 4 kilometer hoog uit een vliegtuig springen? Het begint op 2 Juni jongstleden toen ik samen met mijn kameraad Raymon, een oud- collega uit mijn tijd bij Elephant Dental, mijn eerste sprong ging wagen....

Ik was vroeg opgestaan die dag want we wilden beslist niet te laat zijn, en dus haalde Raymon mij bij mijn flatje op rond half zeven 's ochtends. Strak van de energy-drink en onder het genot van stevige, de moed opzwepende hardcore muziek die uit zijn fraaie geluidsset dreunde reden we richting Den Helder alwaar we direct de veerboot in konden rijden die ons naar Texel zou brengen. Onderhuids was er al enige spanning voelbaar, maar natuurlijk lieten we dit niet aan elkaar merken. We liepen naar de boeg van het schip om zeehonden te spotten in de 20 minuten durende overtocht en praatten wat over hoe het nu zou zijn om daar in de lucht naar beneden te storten. Er was volop zon op deze vroege ochtend, geen wolkje te zien en er was weinig wind, het ideale parachutespringweer.
We keken nog eens wat omhoog om een voorstelling te krijgen van wat ons te wachten stond. Ondertussen doemde Texel voor ons op en werd er omgeroepen om terug te gaan naar de auto's. Zonder ook maar één zeehond te hebben gespot liepen wij terug naar de auto en toen waren we op weg naar het vliegveld in het pittoreske gehucht De Cocksdorp.
Het was echter nog maar acht uur en een grote kale man die op een klapstoeltje voor de hangar zat vertelde dat het Paracentrum Texel, zoals het vliegveldje heet pas een uur later open zou gaan. Deze man zou later mijn instructeur blijken te zijn.

Omdat Ray en ik niet echt zin hadden om een uur niks te doen en we eigenlijk pas om tien uur afgesproken hadden om ons daar aan te melden besloten we wat rond te rijden en ergens wat te gaan eten. Er was echter nergens wat open en uiteindelijk, toen we de hoop op een ontbijt al opgegeven hadden stopten we bij iets wat op een strandpaviljoen
leek, maar een zeilschool bleek te zijn. Het lag in een duinpannetje met voor op het strand stuk of tien katamarans voor cursisten, er was verder niemand en net toen we weg wilden gaan kwam er een vrouw naar buiten en ze vroeg of wij bij de groep cursisten hoorden die vandaag bij haar zou komen zeilen. We vertelden waarom we op Texel waren en hoewel ze nog gesloten waren; haar kinderen en man waren in de kantine aan het ontbijten; blijkbaar woonden ze daar ook in het hoogseizoen, bood ze ons een bak koffie met een koek aan, en al snel bleek de vrouw een praatwonder want ze hield niet meer op met haar koetjes & kalfjes kanonnade. Tussendoor spotten wij haar fraaie begin twintigjarige dochter nog even die langs de lage duintjes en over het terras wegliep naar een verblijf dat door een duinpiek aan het zicht onttrokken was, en even dommelden Raymon en ik weg in dromenland, zo bleek aan elkaars blikken te zien. Doch ze kwam na een klein kwartier weer teruggelopen op de voet gevolgd door een gespierde en gebruinde zeilinstructeurkneus die wij meteen hekelden bij het aanblik van die twee toen ze de kantine weer binnenliepen. Na een klein uur het geratel van de praatgrage mevrouw te hebben aangehoord besloten we het eenrichtingsverkeersgesprek af te ronden en weer richting De Cocksdorp te rijden. We bedankten de gastvrouw voor de koffie en het verlichtende gesprek dat er gratis bij kwam.

Het vliegveld, niet meer dan een weiland met twee stroken gemaaid gras en wat
laagbouw zou zo voorbijgereden worden ware het niet dat er een afgedankte
straaljager langs de weg staat die toch wel de aandacht trekt. We vonden het
echter terug en het was er al een stuk levendiger. Mensen liepen in jumpsuits en
het gros zag er uit als adrenalinejunkies, om ze even in een hokje te plaatsen.
In de hangar waren mensen hun parachutes aan het vouwen en het vliegtuig dat ons
later de lucht in zou brengen steeg net op met een snorrend geluid. We meldden ons direct aan bij de balie en werden meteen ingedeeld in de vierde vlucht van de dag, dat was nog een uurtje wachten, genoeg tijd om even de proffessionals te bewonderen, die razendsnel overscheerden toen ze met hun parachutes het publiek hun kunsten lieten zien, erg mooi om te zien.
Raymon begon ondertussen hevig te ijsberen en pafte de ene na de andere sigaret weg. Hij brak dus als eerste en nu kon ik ook schoorvoetend toegeven dat ik toch ook wel een beetje zenuwachtig begon te worden. We horen onze namen ineens.....en welja, eindelijk mogen ook wij onze jumpsuits aan, en worden ondertussen even ingelicht over wat we
moeten doen als we straks het vliegtuig in gaan. Omdat we deze gebeurtenis wilden vereeuwigen hebben we ieder een DVD- en foto-reportage aangevraagd, en al snel liep er bij elk van ons een cameraman rond die voor, tijdens, en tot vlak na de sprong niet van ons te scheiden was en zo nu en dan een vraag stelde. Terwijl de eerder in het verhaal genoemde grote kale man mij in de jumpsuit hees en overal begon vast te snoeren, gaf hij me nog wat instructies, voor onderweg.

En toen begon het toch echt, het vliegtuig was geland en we liepen samen met andere springers het gras op, nog even een stoere pose maken met Leo de instructeur vlak voor het vliegtuig en toen hop, erin.
Het was proppen geblazen, iedereen moet wijdbeens zitten zodat een ander er tussen kan schuiven, zo zaten we met een stuk of 14 man op de bodem van het vliegtuig. Voor we het door hadden stegen we op en gek genoeg was ik niet echt gespannen. Pas halverwege onze springhoogte begon het te jeuken, want een solospringer maakte zich klaar voor een sprong vanaf twee kilometer, toen het deurtje openschoof en de gapende afgrond open en bloot te zien was, werden we toch wel even stil. De springer was in no time uit het zicht, het deurtje werd gesloten en we stegen verder. Op naar de VIER KILOMETER! Het wereldje onder ons werd kleiner en kleiner en gebouwen waren niet meer te onderscheiden.
De instructeurs begonnen ons vast te klikken en de professionals die voor ons zaten maakten zich klaar op hun jump, de deur ging weer open en Leo zei dat wij direct na hun zouden springen, ik kreeg een springbril voor tegen de wind en Raymon en ik gaven elkaar nog eens een hand en wensten elkaar een goede sprong.
De pro's voor ons hingen ondertussen in de deuropening en sprongen tegelijk uit het vliegtuig. Alle koelbloedigheid was bij ons verdwenen want nu waren wij aan de beurt en Raymon kroop vastgeklikt en al met zijn instructeur naar de deuropening, oke dit was het....hij viel bijna meteen naar beneden en weer verscheen het gapende gat voor me, ik kreeg het seintje van Leo dat we er naar toe moesten kruipen, ik was nu aan de beurt!
De spanning en adrenaline gieren door je lichaam als je naar dat gat toe kruipt kan ik je vertellen, ik was er vlakbij en als eerste hingen mijn benen uit het vliegtuig, ik moest met mijn kuiten tegen de onderkant van het vliegtuig komen en mijn handen aan mijn schouderbanden vastklampen, Leo schoof ons het laatste stukje uit de deuropening en ik hing vrijwel geheel uit het vliegtuig, alleen Leo hield zich nog vast, die wind gierde om ons heen en met vier kilometer niets onder ons had ik niets meer zelf in de hand. En toen liet Leo los.....
Die eerste 5 seconden waren het engst om te beleven, we tolden in het rond, ik zag het vliegtuig in al het gedraai nog voorbij komen en had het mooiste uitzicht van de wereld op dat moment. De eerste 30 seconden van de sprong maak je een vrije val en stort je met 200 kilometer per uur!!! naar beneden. Bijna de helft van de hele afstand leg je in die tijd af en alle angst verdwijnt als sneeuw voor de zon. Je krijgt zoveel impulsen van de hele gebeurtenis dat je nauwelijks bevat dat je naar beneden stort, dat al die kleine stipjes en
streepjes daar beneden echte huizen en akkers en bomen zijn. In de verte zag ik de inham van De Slufter, een gat in de duinen die met vloed volstroomt, echt een schitterend gezicht, maar we razen verder. Ik brul af en toe wat om stoom af te blazen en toen ineens...SNOK!
Een heftige ruk en boven ons ging de parachute open. We werden overeind getrokken en binnen tien tellen gingen we van 200 naar hooguit 20 km/uur. Pas dan besef je de voorgaande dertig seconden een beetje en kun je op adem komen. De laatste minuten dwarrel je zacht als sneeuw naar beneden, vergeleken met de eerste helft van de rit. Het enige spectaculaire wat dan nog overblijft is het uitzicht. Je kunt zonder belemmering alle kanten op kijken en je hoort de wind alleen nog maar heel licht ruisen. Het is een soort gevoel van neervallen als een blaadje van een boom, je maakt zelf niet uit waar je terecht komt. In dit geval zorgt daar je instructeur wel voor, maar ik had op dat moment de touwtjes niet in handen.
Het klinkt misschien raar, maar na die vrije val is het stuk met de parachute open ineens lang niet zo spannend meer als het daarvoor leek. We zweefden in een ruime bocht om het vliegveld heen en over het dak van de hangar en de hoofden van het publiek wat wel weer kicken is omdat iedereen de aankomende springers volgt.
We landden precies in de grindbak en Ray kwam al vlak na mij aangevlogen. Ik werd losgekoppeld van Leo en door alle sensatie begon mijn maag te draaien, nu ik met beide benen weer op de grond stond....nou ja....maak het zelf mee zou ik zeggen, het is moeilijk om te beschrijven wat voor gevoel deze ervaring mij gaf. Ik kan het allen die dit lezen aanraden, er zijn geen leeftijdsgrenzen.
Ik liep ondertussen naar Raymon en met een stevige handshake en schouderklop feliciteerden wij elkaar met onze waargemaakte jongensdroom.

Zoals ik eerder al vertelde, had ik een DVD-reportage laten maken en deze heb ik onder andere veelvuldig op mijn verjaardag de volgende dag afgespeeld, zoals sommige lezers aan den lijve hebben ondervonden. Een paar dagen later kwam mijn moeke met Rob, terug uit Australië en natuurlijk moesten hun er ook aan geloven. Ze waren er pittig van onder de indruk zeiden ze, waarop ik een paar weken later besloot om eens gekscherend aan ze te vragen of het voor hun niet wat zou zijn. Ik had al wat vrienden gevraagd maar nog niemand durfde het aan of zat met de kosten in hun maag. Ik achtte de kans dus niet erg groot, maar twee dagen later bracht ik ze de reserveringsformulieren op de fiets naar Bovenkarspel. De volgende dag hadden ze ze samen met die van mij op de post gedaan en alles is nu geregeld en gedaan. Gerrie gaat op 11 Augustus met mams en haar vriend Rob even lekker een adrenaline-tripje houden op Texel. Wie mee wilt om dit avontuurlijke trio te bekijken en/of om Texel te bewonderen, is natuurlijk van harte welkom!