Sinterklaas vroeger bij ons thuis

geschreven door: Cees

November is de maand van de storm en….. van de gezelligheid. En dat begon vroeger al op 11 november, Sint Maarten. Met de broers, zodra het donker was, de huizen langs met lampions of een suikerbiet. Tot stikdonker aan toe bleven we lopen om maar zoveel mogelijk snoep binnen te halen. Vervolgens was er mijn verjaardag en die van Piet. Met Piet had ik een haat -liefde verhouding. Ik herinner me dat we ruzie hadden maar dat hij me toch feliciteerde. Om lichamelijk contact te mijden feliciteerde hij me met een handschoen aan.
Dan kwam het hoogtepunt Sinterklaas.
Zo eind november kwam er meestal een zwarte Piert langs om pepernoten te strooien. Moeder deed dan de gordijnen open en we keken vol spanning naar buiten. Ik zal een jaar of 4 geweest zijn dat zwarte Piet vlak voor bedtijd langs kwam. Onaangekondigd. Ik zat nog op de pot .Bang dat ik was. De pepernoten zaten in de pot…. Ook broer Piet was weggekropen onder tafel. Soms zongen we sinterklaas liedjes voor het slapen gaan en dan vlogen de pepernoten door de kamer. We hadden geen idee waar deze vandaan kwamen. (het was vader die dit deed terwijl moeder ons afleidde, zo hoorden we later)
De schoen zetten was ook een belevenis. Een winterwortel of suikerbiet gehaald bij ome Nico voor het paard. Het was s’avonds buiten ook reuze spannend. In het donker was ik altijd bang om zwarte Piet of de Sint tegen te komen.. Op het erf van ome Nico kon overal wel wat ,of iets verborgen zitten. Heel eng. Vaders land oplopen in donker was al helemaal een taboe. Broertje Jan was de enige die het wel durfde. Te griezelig voor woorden.
Ik heb het over de tijd dat je nog niet ,,gortig,, was. Vertaald is dit niet meer geloven in de Sint. Ongeveer op je 10e jaar wist je wel dat Sint niet bestond. Weer een illusie armer.
Je wilde het liefst blijven geloven dat de goedheiligman nog wel bestond.

En dan kwam het hoogtepunt 5 december: Stoeltje zetten. Van spanning konden wij niet slapen. Vroeg in de ochtend naar beneden om te plassen waarbij vader dan slaperig de kamerdeur opendeed om ons naar de wc te begeleiden. We hoopten dan wat kadootjes te kunnen zien liggen. We waren bang dat Sint niet geweest was, zoals vanwege het slechte weer. Hierna deed vader de deur weer op slot. Weer in bed werden dan de ervaringen met de broers uitgewisseld . Iedereen had wel iets gezien…….Zo rond de klok van 7 uur stonden we te dringen voor de deur. Eindelijk deed vader de deur open. We renden direct naar de stoelen die op volgorde van leeftijd stonden opgesteld. Een wit laken over alle stoelen. De spanning was ondraaglijk. Soms zag je iets uitsteken zoals een ladder van een mooie brandweerauto. Vader en moeder trokken het laken weg en dan……. Ik herinner me dat er altijd een boek tussen zat. Stripboeken zoals Kuifje en Lucky Luke. Die spaarden we. Later vroeg en kreeg ik altijd een boek van Arendsoog. Een boek was erg belangrijk omdat ik mijn fantasieën dan heerlijk kon uitleven. Het mooiste wat ik ooit kreeg was een cowboypak met een klapperpistool. Ik voelde me geweldig in dat pak. Hiermee ging ik in de bomen klimmen om uit te kijken naar de vijand. De vijand was een verre buurman zoals Gijs Houter, ome Nico, broer Piet of ome Klaas. Meestal was er geen vijand, dus die verzon je dan gewoon. Broer Jan, Nico en Theo speelden het spel mee. Broer Jan had een indianentooi. Broer Piet kreeg altijd iets van een bouwpakket Mecano .Broer Peter kreeg altijd spullen die snel werden gesloopt. Speelgoedauto’s waren ook erg geliefd. En natuurlijk kreeg ik vaak een voetbal. Machtig mooi, de hele dag kon ik me vermaken met de bal. De zussen kregen altijd poppen en een poppenhuis . Ik zie kleine Marion en Gerda nog trots zitten met hun zojuist verworven schatten.

Hierna gingen we naar oma en opa Roemer waar ook altijd pakjes voor ons klaar lagen. Meestal speculaaspoppen, taaipoppen en chocolade letters. Maar ook wel een boek. Daarna gingen we spelen met wat we hadden gekregen. We waren vrij van school. Als ik me goed herinner tot een uur of 11 . Op school nam je dan wat spullen mee om te laten zien. Ik weet nog dat Piet een autoped kreeg. Wij liepen meestal naar school, ongeveer 2 á 3 kilometer. Piet ging opeens op de autoped.
Later werd het stoeltje zetten vervangen door pakjesavond. Omdat ons huis er wat verlaten bijlag heerste er in de avonduren altijd een soort van geheimzinnigheid. Je zou zelfs kunnen spreken van spookachtig. In mijn beleving waaide de wind in de maanden november en december altijd om het huis. Tenslotte. Van moeder hoorde ik dat vooral vader veel waarde hechtte aan het Sinterklaasfeest zoals dat ook bij hem thuis werd gevierd. Vader deed er alles aan om het ons naar de zin te maken en dat is gezien de omstandigheden van toen een geweldige prestatie. Ik ben er vader (en moeder) nog dankbaar voor.
Dit is het eerste verslag van een drieluik over mijn jeugd. Volgend verslag zal gaan over de Kerst vroeger bij ons op het Keern.

Cees.